104/2013 | Skorzęcin po ciemku

Pogoda w środę byla piękna i dlatego też nie potrafiem odmówić sobie wieczornej wycieczki do Skorzęcina, choć nie wiedzialem, czy zdaze ogarnac ze wszystkim sprawami na czas. Cale sszczescie udalo sie i tuż po 18 spotkalem się Uzielem, by potem witkowska szosa ruszyc na podbój Skoja.

Rzecz jasna, oświetlenia i odpowiedni ubiór to mus na takie wypady, ponadto warto miec komplet ze soba. Od samego poczatku jechalismy z wiatrem, to tez podkrelismy tempo, ktore sprawilo, ze po godzinie bylismy w okolicach Skorzecina. O ile szosa witkowska byla w przeważajacej części sucha, o tyle w lesie skorzecinskim trzeba bylo uważać. Tym bardziej, ze w ciemności dostrzeglem stojaca sarnę na poboczu i delikatnie zahamowalismy, wypatrujac drugiej - zawsze przechodza parami. Co Ciekawe, sarna niespecjalnie nas się bala, po chwili uciekla w glab.

Skorzecin o tej porze to zupelnie inna wieś, tak cicho, majestatycznie i spokojnie - nie to co latem, kiedy to trzeba bylo przeciskać między ludźmi. Na terenie ośrodka zaczęliśmy robić zdjęcia, Uziel swoim kompaktem, ja patelnia - efekty sa róźne ;-). Krótki odpoczynek zaliczylismy na molo po czym zdecydowaliśmy na powrót, który niestety byl ciut inwazyjny, z uwagi na wiatr. Cóż, praw fizyki się nie oszuka, byla akcja, czas na reakcję.

Za Skorzęcinem zauważyliśmy nisko latajace jednostki na niebie, przystanelismy na poboczu, zgasiliśmy lampki i obserwowaliśmy ruchy. Rzadko kiedy mialem okazję tak blisko przyjrzeć i uslyszeć ... no wlasnie, co to bylo? Generalnie gdzieś wyczytalem, ze w Powidzu trwwaja ćwiczenia polsko-amerykanskie i to spadochroniarskie ale na pewno nie byly to transportowce. Wydaje mi sie, ze to jednak wielkie śmiglowce.

11km do Wrześni i zaczęlo kroplić a potem padać - troszku zalowalem, ze nie wzialem blotników ale na moje szczescie, przestalo padać i praktycznie do samego domu nie bylo takich niespodziewanek. Jesień mnie pozytywnie zaskakuje ;-)